Με την λήξη των ΣΣΕ (14-2-13) και της τρίμηνης μετενέργειας (της παράτασης δηλαδή έως την 15-5-2013) περνάμε στην περίοδο της βίαιης αναδιάρθρωσης των μισθών (Ιδιωτικού τομέα, στενού δημόσιου τομέα, ΔΕΚΟ).
Η βίαιη αυτή αναδιάρθρωση πραγματοποιείται επί εδάφους της μόνιμης και διαρκούς ρήτρας, της συγκρίσιμης ευθυγράμμισης με τις χώρες της Κεντρικής και Ν.Α. Ευρώπης (σελ.713 του ΦΕΚ Α 28/14-2-2012 ν.4046/2012). Αυτός είναι ο λόγος του μονομερούς νομοθετικού καθορισμού του κατώτατου μισθού (κεφ.ΙΑ, παρ. 1, σελ. 5611 του ΦΕΚ Α 222/12-11-2012, Ν.4093/2012).
Ο νόμος 3986/2011 (σελ.12-13 του ΦΕΚ Α 152/1-7-2011) αναφέρει : « Οι μισθοί των εργαζομένων στις δημόσιες επιχειρήσεις θα είναι σε αρμονία με το νέο μισθολόγιο του δημοσίου τομέα» και οι μισθοί του δημοσίου «θα είναι σε αρμονία με τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα επιτυγχάνωντας μείωση του μισθολογικού κόστους».
Επομένως ,οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα καθορίζουν και τους λοιπούς. Η ρήτρα θα ολοκληρωθεί για όλους σε 3 χρόνια (πρώτα η ρύθμιση του κατώτατου μισθού όλων – Ν. 4093/2012, μετά η συγκρίσιμη ευθυγράιμιση-«βουλγαροποίηση» – ν.4046/2012).
Για τον κατώτατο: Το πρώτο μνημόνιο (Ν.3845/2010, σελ. 1.323 άρθρο 2 παρ. 7 του ΦΕΚ. 65/6-5-2010) προδιέγραψε: «…όλες οι ΣΣΕ μπορούν να αποκλίνουν από την ΕΓΣΣΕ».
Με το τρίτο μνημόνιο (Ν.4093/2012), τον προϋπολογισμό του 2013 και τον Ν.4111/2013 (ΦΕΚ Α 18/25-1-2013) επλήγη ο πυρήνας της συλλογικής αυτονομίας και η αναδιάρθρωση των μισθών γίνεται πλέον με:
Α) Με την υπαγωγή των ΔΕΚΟ στο Εννιαίο Μισθολόγιο- Βαθμολόγιο και την δραστική περικοπή μέχρι και 50% των απολαβών, όπως ορίζεται απο την 29605/12-12-2012 εγκύκλιο του υπουργού Διοικητικής Μεταρύθμισης, με την πρόβλεψη οτι τα ειδικά μισθολόγια θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο.
Β) Την αφαίρεση από τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ της δυνατότητας να συνομολογούν- υπογράφουν αυξήσεις μέσω των ΣΣΕ
Γ) Την εφαρμογή του ν. 4024/2011( ΦΕΚ Α 226/27-10-2011) στο σύνολό του για τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ.
Δ) Την αφαίρεση απο την ΓΣΣΕ της αρμοδιότητας να διαπραγματεύεται για τον κατώτατο μισθό κλπ (σελ. 5.612 ν. 4093/2012): « Οι Εθνικές Γενικές ΣΣΕ καθορίζουν τους ελάχιστους μή μισθολογικούς όρους εργασίας που ισχύουν για τους εργαζόμενους όλης της χώρας» και « βασικοί μισθοί ,βασικά ημερομίσθια, κάθε είδους προσαυξήσεις αυτών και γενικά κάθε άλλος μισθολογικός όρος ισχύουν μόνο για τους εργαζόμενους που απασχολούνται απο εργοδότες των συμβαλομένων εργοδοτικών ενώσεων». Αυτή η διάταξη αποτελεί και την «κερκόπορτα» για να μπορούν οι εργοδότες (δια της μη συμμετοχής τους στίς εργοδοτικές οργανώσεις) να επιτυγχάνουν κατώτερους μισθούς και απο τους νομοθετημένους.
Ε) Την πρόβλεψη του τρίτου μνημονίου ότι κανένας μισθός στον ιδιωτικό τομέα (από Ατομική Σ.Ε. ή Συλλογική Σ.Ε) δεν μπορεί να είναι κατώτατος του εκάστοτε κατώτατου (!!!!), κάτι που σημαίνει ότι όλοι οι μισθοί επιτρέπεται να πέσουν μέχρι τον κατώτατο.
ΣΤ) Την θέσπιση για όλους τους εργαζόμενους του καθαρού κατώτατου μισθού χωρίς καμία προσαύξηση. «Πέραν της μηνιαίας τακτικής προσαύξησης λόγω προϋπηρεσίας καμία άλλη προσαύξηση δεν περιλαμβάνεται» (σελ. 5.612 Ν. 4093/2012).
Έτσι λοιπόν γίνεται εμφανές ότι με νόμο την 1-4-2013 θα οριστεί ο νέος κατώτατος μισθός και οι όποιες άλλες διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου στερούνται βάσης. Ακόμη και η προσαύξηση λόγω προϋπηρεσίας (χρονοεπίδομα) δεν χορηγείται,αφού «έως ότου η ανεργία διαμορφωθεί σε ποσοστό κάτω του 10% αναστέλλεται η προσαύξηση για προϋπηρεσία που συμπληρώνεται μετά τις 14-2-12». Όμως και τότε αναγνωρίζεται χρονοεπίδομα μόνο για τα πρώτα εννέα έτη (ν. 4093/2012, σελ. 5.612) δηλαδή 3 τριετίες.
Επομένως απο 14-2-2013 εισερχόμαστε και επίσημα σε καθολικό σύστημα Ατομικών Συμβάσεων Εργασίας χωρίς εγγυημένο ελάχιστο (κατώτατο-εισαγωγικό) μισθό/ημερομίσθιο,αφού θα καθορίζεται απο τηνκυβέρνηση σε πρώτη φάση και αργότερα ελεύθερα (μονομερώς) απο τον εργοδότη.
Πρόκειται περί καθαρής «εργασιακής-επαγγελματικής ομηρίας». Η λεγόμενη αναθεώρηση που θα αποφασισθεί μέχρι τη 1-4-2013 δεν επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αλλά αφορά αποκλειστικά τον ορισμό του κατώτατου μισθού (πάντα προς τα κάτω).
Διαμορφώνεται έτσι μια κοινωνία χωρίς ΣΣΕ και συνδικαλιστικές οργανώσεις ,χωρίς συλλογική δράση και εργασιακή προστασία για να εντείνουν το αντικοινωνικό έργο, της γενικευμένης βίαιης εσωτερικής υποτίμησης. Συμπερασματικά, μια διαρκής και μόνιμη ρήτρα «ανταγωνιστικότητας» των μισθών με τις χώρες της κεντρικής και Ν/Α Ευρώπης,καθώς και μία δεύτερη, κρυφή, που περιλαμβάνεται στο τελευταίο μνημόνιο . Η ρήτρα «ευθυγράμμισης» των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα,μέσω της οποίας καταδικάζουν σε συνεχή μείωση τους μισθούς στην Ελλάδα. Παράλληλα ,είτε με μείωση των επιδομάτων, αρχής γενομένης με το επίδομα γάμου,είτε μέσω ατομικών συμβάσεων που αναμένεται να κατακλύσουν την αγορά ,είτε τέλος ,με επιχειρησιακές συμβάσεις που θα υπογραφούν υπό τον φόβο των μαζικών απολύσεων, οι μισθοί αναμένεται να μειωθούν περαιτέρω.
Δηλαδή τα μνημόνια 1,2,και 3 έχουν διαμορφώσει ένα σκηνικό «βουλγαροποίησης» των μισθών ακόμη και στον δημόσιο τομέα.
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ενταχθεί η λήξη των 42 κλαδικών συμβάσεων εργασίας που άνοιξε τον δρόμο της μισθολογικής μείωσης για τουλάχιστον 600.000 εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι θα δεχθούν πιέσεις το επόμενο τρίμηνο, ώστε να αποδεχθούν ατομικές συμβάσεις ,με απολαβές που θα φθάνουν ως τα έσχατα όρια των 586 ευρώ (μεικτά) που ορίζει ακόμα η ΕΓΣΣΕ. Η καθοδική πορεία των μισθών ,που ξεκίνησε πρίν απο 3 χρόνια,αναμένεται να κορυφωθεί εντός τριετίας.
Ταυτόχρονα «δεν τα καταφέρνουμε» ακόμη και στην απορρόφηση των χρημάτων των δόσεων που χορηγούν οι δανειστές μας (με βαρύτατο τίμημα για την χώρα),εν όσω αυτά (τα χρήματα) συνεχίζουν να βρίσκονται εκτός αγοράς. Η πολιτική ηγεσία του ΥΥΚΚΑ που ετάχθη να βάλλει τάξη στο χάος της υγείας, δείχνει μεθοδική, συστηματική, χωρίς καταφυγή στις δημόσιες σχέσεις και υποστηρικτής της αναπτυξιακής διαδικασίας. Ωστόσο δεν κατάφερε να αποφύγει τις στιγμές αγωνίας, όταν διαπίστωνε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία δεν ήταν σε θέση να προσδιορίσουν επακριβώς και να εκκαθαρίσουν τις οφειλές και τις μέχρι τώρα υποχρεώσεις προς τους ιδιώτες παρόχους υγείας (κλινικές, διαγνωστικά κλπ).
Αγωνία διότι η τρόικα δεν εγκρίνει την εκταμίευση των κονδυλίων της δόσης, αν δεν παρασχεθούν πρώτα τα απαραίτητα δικαιολογητικά δαπανών σε κάθε τομέα κρατικής δραστηριότητας και εν προκειμένω στον ΕΟΠΥΥ.
Άρα υπάρχει πρώτον θέμα απορρόφησης, δεύτερον θέμα διάχυσης των πληρωμών στην αγορά, και τρίτον θέμα εξόφλησης του ελλείμματος του 2012, ώστε να εφαρμοστεί η μεγαλεπήβολη στρατηγική μηδενικού χρέους στον χώρο της υγείας μετά τις 31 Μαρτίου, όπως αναφέρει το «σφιχτό» πρόγραμμα λιτότητας.
Οι δύο προαναφερόμενες καταστάσεις (μείωση του κατώτατου μισθού, και αδυναμία περιγραφής χρεών, απορρόφησης – διάχυσης των οικονομικών πόρων),συνδυαζόμενες με το γεγονός οτι όποιες αλλαγές γίνουν στο σύστημα υγείας θα πρέπει να γίνουν με τα μισά χρήματα(12 δις ευρώ περίπου) από όσα δαπανήθηκαν για την υγεία το 2009 (24 δις ευρώ ) δημιουργεί μία εκρηκτική κατάσταση.
Φαίνεται πως οι διαθέσιμοι πόροι θα είναι περίπου, 4,5-5 δις για το ΕΣΥ (3,4 είναι μόνο η μισθοδοσία) και άλλα τόσα για τον ΕΟΠΥΥ. Στο ποσό αυτό θα πρέπει να προστεθούν ακόμη 2,5 δις ευρώ που θα αφορούν την ιδιωτική δαπάνη για την υγεία. Το ερώτημα που εύλογα σχηματίζεται στα χείλη μας είναι πως θα επιβιώσουν τα 500 διαγνωστικά κέντρα ,οι κλινικές και οι άλλοι πάροχοι ιδιωτικής υγείας.
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα έρχεται να δώσει η «διαχεόμενη ενημέρωση» περί του ότι ο ΕΟΠΥΥ πλέον θα είναι αγοραστής – διαχειριστής υπηρεσιών υγείας και όχι πάροχος. Οι δε μονάδες ΠΦΥ που έχει στην κατοχή του θα απεξαρτηθούν και θα συγχωνευτούν με το ΕΣΥ. Μάλιστα στον νέο κανονισμό προβλέπεται και «ειδική επιτροπή διαπραγμάτευσης». Έργο της φυσικά όπως μαρτυρεί και το όνομα να διαπραγματεύεται με τον Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα τιμές παροχής υπηρεσιών υγείας.
Συνεπώς και με δεδομένο ότι λεφτά για να συντηρηθούν όλες αυτές οι μονάδες δεν υπάρχουν, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε κλείσιμο κάποιων μονάδων (στο ΕΣΥ έχουν προγραμματισθεί, στον Ιδιωτικό τομέα Υγείας, αναλογιζόμενοι τις προδιαγραφές ποιότητας εργαστηρίων που ανακοίνωσε ο ΕΟΠΥΥ, γίνεται μάχη μεταξύ μικρών διαγνωστικών και μεγάλων κλινικών – αλυσίδων διαγνωστικών).
Θα πρέπει να αναφερθεί εδώ το μεγάλο δώρο που δίδεται στους εργοδότες της Ιδιωτικής υγείας (αλλά και στο δημόσιο). Η απίστευτη μείωση του μισθολογικού κόστους και μάλιστα χωρίς προϋποθέσεις. Δείχνει να ζητάμε επενδύσεις από τους επιχειρηματίες με κεφάλαιο τα χρήματα που κόβονται από τους εργαζομένους.
Αυτό όμως ανατροφοδοτεί ένα φαύλο κύκλο, που όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να ξεφύγουμε αν δεν αλλάξουμε σχεδιασμό.
Μόνιμα, από την αρχή των μνημονίων, η διαχείριση της κρίσης γίνεται με μια τεράστια μεταφορά πόρων από τα φτωχότερα στρώματα προς αυτά που βρίσκονται σε υψηλές θέσεις στην οικονομική πυραμίδα. Και πολύ περισσότερο, με βασικό εργαλείο την αποδυνάμωση της μισθωτής εργασίας. Άλλωστε στην τρόικα και σε εργοδοτικούς πρόθυμους υποβολείς των «μεταρρυθμίσεων», οφείλουμε το ότι όλη η αντιμετώπιση της κρίσης συντελείται με την μισθολογική ισοπέδωση.
Αλλά συμβαίνει το εξής παράδοξο. Στο κυνήγι της μεγιστοποίησης του κέρδους κάθε μεμονωμένος εργοδότης επιδιώκει να έχει όσο λιγότερους και φθηνότερους εργαζόμενους γίνεται. Και θα επιθυμούσε, κανείς άλλος ανταγωνιστής του να μην ακολουθήσει την ευφυή στρατηγική του. Αλλά επειδή διαθέτουν όλοι το ίδιο αρχέγονο γονίδιο της απληστίας,κάνουν ταυτόχρονα όλοι την ίδια σκέψη και καταλήγουν να καταστρέφουν συλλογικά τη βάση δημιουργίας εισοδημάτων, ζήτησης και τελικά κερδών. Τον απλό λαό. Έτσι κλείνει ο φαύλος κύκλος, στην αρχή του οποίου έχουμε και πάλι τον είλωτα εργαζόμενο από τον οποίο θα περιμένουν να απομυζήσουν το μεν κράτος φόρους, οι δε ιδιώτες πάροχοι υγείας, κέρδη. Εσείς τι πιστεύετε ότι θα γίνει;
ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ
